മെയ് ദിനം - രണ്ടു കവിതകള്‍

ഒന്ന്

നഗരം അവരെ ഓടിച്ചു പിടിച്ചു
വലിയ വണ്ടികളിലടച്ചു
പുല്ലിനോടൊപ്പം
പറിച്ചെടുത്തു
കുട്ടികളുടെ പാര്‍ക്കിലേക്ക്
ഒളിഞ്ഞു നോക്കി നില്‍ക്കുന്നവരെ
മരങ്ങളെപ്പോലെ മുറിച്ചെടുത്തു


വിജനമായ ഒരിടത്ത്
ഇറക്കിവിട്ടു
അവര്‍
അവിവാഹിതരും
തൊഴിലാളികളുമായിരുന്നു

അവിവാഹിതരായതോ
വിവാ‍ഹം കഴിഞ്ഞും
ഒന്നിച്ചു ജീവിക്കാനാവതെ
മുഷിഞ്ഞതു കൊണ്ടോ
വിയര്‍ത്തു നാറുന്നതുകൊണ്ടോ
വയറ്റില്‍ പരിപ്പും റൊട്ടിയും
വളിയുന്നതു കൊണ്ടോ
ജീവിതം പൂപ്പല്‍ പിടിച്ചതു കൊണ്ടോ
ഓവറോളിലെ കല്ലിട്ട ജീവിതം
നഗരത്തെ വെട്ടിമുറിക്കുന്നതു കൊണ്ടോ?


പ്രേമിക്കാതെയും കാമിക്കാതെയും
ഒഴുകിപ്പോകുന്ന
ശുക്ലവും രക്തവും വിയര്‍പ്പും കലര്‍ന്ന
യൌവ്വനത്തിന്റ്റെ പുഴയില്‍
കൈ വെക്കുമ്പോഴേക്കും
മുറിച്ചു കളയും
ചരിത്രമേ നീ പരാജയപ്പെട്ടവരുടേതുമാണ്

അപൂര്‍ണ്ണ
സമുച്ചയങ്ങള്‍
ആകാശത്തെ തുളച്ചു
രക്തം പൊടിഞ്ഞു
ചുമരുകള്‍ വിയര്‍ത്തൊഴുകി
ശുദ്ധമാക്കപ്പെട്ട നഗരം
രക്തത്തില്‍ മുങ്ങാന്‍ തുടങ്ങി

രണ്ട്

തണുത്ത മുറിയില്‍ നിന്ന്
തിരശ്ശീലയുടെ വിടവിലൂടെ
വെളിച്ചം തുറക്കാതെ
പുറത്തേക്കു നോക്കുമ്പോള്‍
ചുട്ടു പൊള്ളുന്ന രാത്രിയുടെ
മേല്‍ക്കൂരമേല്‍
നഗ്നരായി ഉറങ്ങുന്നവരെ കാണാറുണ്ട്
നനഞ്ഞു കുതിര്‍ന്ന തുണിക്കെട്ട്
നിവര്‍ത്താതെ ഉണക്കാനിട്ടതു പോലെ

സര്‍വ്വ ഏസികളും
മുരണ്ട് വന്യമാകുന്ന രാത്രിയില്‍
ഉറങ്ങാനാകത്തവര്‍
നാളെ പുലര്‍ച്ചെ
ആകാശത്തെ ചുംബിക്കും
പടവുകള്‍ പടുക്കേണ്ടവര്‍

നഗരത്തില്‍ പാര്‍ക്കാന്‍
അനുവാദമില്ലാത്തതു കൊണ്ടുമാത്രം
വൈദ്യുതിയും വെള്ളവുമില്ലാത്ത
തങ്ങളുടെ ഗ്രാമം പോലെ
വെളിച്ചത്തിന്റെ കടലില്‍
തുരുത്തുപോലെ അവര്‍
‍കെട്ടു കിടന്നു


കൈകുടന്ന തണുപ്പു ചോദിച്ച്
ഒരുമണിക്കൂര്‍ മൂടിപ്പുതച്ച ഉറക്കം കടം ചോദിച്ച്
എന്റെ വാതിലില്‍ മുട്ടുമോ?
എനിക്കുറങ്ങണം
എന്റെ ഉള്ളിലെ വെളിച്ചം അണക്കട്ടെ

കോര്‍പ്പറേറ്റ് മുദ്ര അണിഞ്ഞ്
പുലര്‍ച്ചെ മുറി വിട്ടിറങ്ങുമ്പോള്‍
എങ്ങും നോക്കാതെ
കാറിലേക്കു ഊളിയിടുമ്പോള്‍
എനിക്കെത്ര വേഗം
എന്നെ മനസ്സിലാകുന്നു
കൂളിംഗ് ഫിലിം ഒട്ടിച്ച
കാറിന്നകത്തെന്നപോലെ
ഞാനെന്നെ ഒളിപ്പിക്കുന്നു


എന്റ്റെ വഴികളിലെല്ലാം
വിയര്‍പ്പിന്റെ മനുഷ്യാകൃതിയിലുള്ള പാടുകള്‍
ഉണങ്ങാതെ കിടന്നു
കൊടും ചൂടിലും